Piąty Set

Gdyby tak zacząć oglądać te włoskie Mistrzostwa od początku i z zainteresowaniem (jakże inaczej) spoglądać na poczynania naszych siatkarzy, to dostaniemy obraz ekipy grającej... dość przeciętnie. OK, wygrana grupa i to z niebyle kim. Przezwyciężony kompleks Iranu (z KSW pod siatką), wygrana z Bułgarią (strzelectwo precyzyjne z serwisu) ale potem była Argentyna i Francja. A w siatkarski świat poszedł jasny sygnał: Oto Polaczki, chłopcy którzy swoje już wygrali ale mieli jasny cel - wejść do szóstki więc może i niech się w niej znajdą to będzie można z kimś wygrać. Tak tak, twierdzenie Nikoli Grbicia o tym że Serbowie byli zmęczeni (po rozbiciu Italii byli zmęczeni już do końca imprezy) i dlatego z nami przegrali, miało wręcz dyplomatyczne podejście, które miało uchronić jego ekipę przed niechybnym zarzutem o kunktatorstwo. Wpuszczamy Polskę, wywalamy Francję. Dostajemy po raz drugi w czapkę i tym samym wywalamy Włochów. Dwie pieczenie na jednym ogniu, a w półfinale i tak jesteśmy. Takie rozumowanie tylko coraz bardziej zaślepiało naszych rywali (patrz USA) którzy widzieli wciąż w Polsce jednego z najłatwiejszych przeciwników. A my po prostu graliśmy i to coraz lepiej. I właśnie gdy po morderczym spotkaniu (przegrywaliśmy 1:2) zwyciężyliśmy Amerykanów, mówiło się że dokonaliśmy rzeczy wręcz sensacyjnej, niemożliwej. Oni mierzyli w złoto. Każde innej miejsce było dla nich porażką. Nawet nie cieszyli się za bardzo z wywalczonego podium. Finał z Brazylią używając terminologii piłkarskiej, był ku zdziwieniu całego świata spotkaniem do jednej bramki. Jeszcze kilka miesięcy temu spoglądaliśmy na kanarkowych jak na zespół kompletny, prezentujący kosmiczną siatkówkę. Zwłaszcza po tym gdy z turnieju wywalili Rosjan po długich pięciu setach, wydawało się że i tym razem Wallace, Lukas, Renede, Fonteles i reszta doskoczą do zwycięstwa z Polską. Tym bardziej że mieli nieco więcej czasu na odpoczynek, mniej męczyli się w półfinale. Oni w ogóle byli na tych mistrzostwach doskonale przygotowani kondycyjnie. Tyle tylko że w starciu z Polską mieli najmniej do powiedzenia. Owszem postraszyli nieco w trzecim secie ale na krótko. Usłyszeliśmy już od naszych orłów Heynena że ufają mu bezgranicznie, że dzięki temu dają od siebie jakość, której nie było od czasów Antigi i że dziś śmiało patrzą w przyszłość. Patrzą i widzą medal w Tokio. Tutaj celna uwaga Rafała Steca, który zauważył że każdy z naszych zagranicznych złotych szkoleniowców był niestety krótko dystansowcem a na Olimpiadzie powodów do radości ostatnio nie mieliśmy. Nic to. Nasze złote chłopaki mają swoje pięć minut, tzn. mają swoje cztery lata przez które ponownie nazywać się będziemy najlepszymi kibicami najlepszej drużyny na świecie. Mieszanka rutyny z młodością dała najlepsze owoce. O wszystkich można by napisać teraz książkę. Każdy z nich ma jakąś swoją historię. Skupię się na kilku z nich. Postać Bartosza Kurka to faktycznie kapitalny materiał na film ale nie dokumentalny tylko sensacyjny. Gdy cztery lata temu Antiga wyrzucił go z Kadry wydawało się że reprezentacyjna emerytura już blisko. Zresztą nie on jeden zastanawiał się nad ostatecznym odejściem z drużyny narodowej. Taki film o Bartku, człowieku z żelaza, miałby z pewnością większą oglądalność niż Kler. Osoba Michała Kubiaka to z kolei obraz kapitana doskonałego. Takiego który raz uderzy, raz kiwnie, a jak trzeba to spotka się pod siatką ze swoim oponentem i powie mu kilka "miłych" słów. Wszystko oczywiście w granicach dobrego smaku. Fabian Drzyzga czyli jak to powiedział znajomy "człowiek który daje innym radość z p...……… On też miał słabszy okres gry ale wyjazd za granicę i ponowny powrót do kadry dał mu większą pewność siebie. Fabian z rozgrywacza stał się dla mnie kreatorem gry. Kimś kto wie jak zagrać do kolegi, gdy ten ma np. gorszy dzień. Ważny element w układance Vitala. Paweł Zatorski, skromny, spokojny nie zapatrzony w siebie i szalenie wesoły siatkarz. Po każdej akcji Polaków chyba najbardziej cieszący się facet na boisku. Dający pewne przyjęcie zagrywki i niesamowity przegląd pola. Kuba Kochanowski to dla mnie taki polski Lucas. Pierwszy środkowy od wielu lat który ma naprawdę mocną zagrywkę i podobnie jak Mariusz Wlazły nie posiadający układu nerwowego. Przy tym młody, a więc perspektywiczny. Pewniak. Gdy w przyszłym roku w lipcu, dołączy do nas jeszcze Wilfredo Leon to dopiero będą emocje, a mecz wygra lepszy.